NIEUWS

Blijf op de hoogte!

Category filter:All
No more posts

ProMind_burnoutbestaatniet_BANNER-2000x823-B-1080x823-1.jpg?fit=1080%2C823&ssl=1

Onlangs stond in de NRC een uitgebreid artikel over de mentale problemen bij jonge werkenden. Heel veel factoren blijken daar een rol in te spelen. Om het overzichtelijk te maken heb ik een korte analyse van het artikel gemaakt en daarop aansluitend een manier om deze problematiek goed en blijvend aan te pakken.

Kernproblemen volgens het artikel

  1. Structureel hoge werkdruk
    Jonge professionals stappen in op hoge snelheid (“de sneltrein”) en worden blootgesteld aan onrealistische werklasten, vaak zonder duidelijke begeleiding of grenzen.
  2. Flexibele contracten en onzekerheid
    Tijdelijke of flexibele contractvormen veroorzaken niet alleen werkstress, maar ook angst over privélevens (wonen, relaties, toekomstplanning).
  3. Onwetendheid of ontkenning bij werkgevers
    Werkgevers (en HR) herkennen onvoldoende de relatie tussen mentale klachten en onzekere arbeidssituaties. Er is weinig bewustzijn van hun eigen rol in het ontstaan van burn-outklachten.
  4. Ontbreken van structurele begeleiding
    Jongeren starten hun loopbaan zonder goed ingewerkt te worden (zeker post-corona). Vaardigheden als grenzen stellen, reflectie of rust nemen zijn zelden ontwikkeld.
  5. Uitval wordt pas laat gesignaleerd
    Veel jonge werknemers trekken pas laat aan de bel, vaak als het al fysiek of mentaal misgaat. De systemen zijn reactief, niet preventief.
  6. Wachtlijsten en instorting van het vangnet
    Door de toename van psychische uitval dreigen de WIA- en GGZ-systemen dicht te slibben (verwachte wachtrij in 2030: 200.000 mensen).

De aanpak van ProMind als oplossing

De problematiek die in het NRC-artikel wordt geschetst vraagt om een fundamenteel andere benadering dan de huidige “brandjesblusmethode” met bedrijfsartsen en wachttijd tot uitval. De aanpak van ProMind biedt op drie niveaus een duurzaam alternatief:

1. Preventief: Mentale training vóór uitval

Veel jonge werknemers hebben geen innerlijk kompas ontwikkeld in werk. Ze missen inzicht in:

  • hun stresssignalen,
  • persoonlijke grenzen,
  • overtuigingen die overbelasting aanjagen (“ik moet alles kunnen”, “nee zeggen is zwak”).

ProMind biedt compacte en intensieve trajecten waarin jonge professionals deze zelfkennis ontwikkelen. Dit gebeurt vóórdat uitval plaatsvindt – vaak in samenwerking met HR of leidinggevenden.

Effect: werknemers leren eerder af te remmen, herkennen mentale signalen en nemen zelf verantwoordelijkheid, binnen veilige kaders.

2. Herstelgericht: Kort, krachtig, resultaatgericht

Bij langdurige uitval (zoals bij Coos en Anna in het artikel) kiest ProMind bewust voor:

  • een korte doorlooptijd (geen maandenlang therapeutisch traject),
  • blokkade-gericht werk (waar zit de werkelijke mentale knoop?),
  • en toewerken naar duurzame terugkeer, zonder terugval.

Effect: niet alleen re-integratie, maar ook verandering van mindset en weerbaarheid – bij de werknemer én diens omgeving.

3. Organisatorisch: HR & leiderschap bewust maken

Zoals het artikel duidelijk maakt, herkennen veel werkgevers de link tussen mentale klachten en werkonzekerheid niet. ProMind betrekt in haar trajecten:

  • HR-afdelingen,
  • leidinggevenden,
  • én collega’s bij het creëren van een cultuur waar mentale openheid veilig is.

Workshops en intervisie met leidinggevenden maken bespreekbaar wat vaak onbesproken blijft: overbelasting, loyaliteit die tegen je werkt, en onuitgesproken verwachtingen.

Effect: geen individuele ‘reparatie’, maar systeemherstel. De werkomgeving verandert mee.

Tot slot

Het artikel laat pijnlijk zien hoe de optelsom van werkdruk, contractonzekerheid, onwetendheid en cultuur leidt tot jonge mensen die letterlijk kapot gaan op hun werk. De reflex is vaak: rust, psycholoog, afwachten. Maar rust is geen herstel. En herstel zonder inzicht leidt tot terugval.

Wat nodig is, is geen pleister maar een reset.
Geen afwachten, maar activeren.
Geen dossiervorming, maar transformatie.

Daarin ligt precies de kracht van ProMind!


two-sexes.webp?fit=1200%2C753&ssl=1

Door Paul de Bruijn

Het is een uitspraak die je steeds vaker hoort: “Er zijn twee geslachten: man en vrouw. Punt.”
Alsof daarmee alles gezegd is. Alsof de biologie een eenvoudig keuzemenu is — penis of vagina, XY of XX — en alles wat daarbuiten valt, automatisch verdacht, onnatuurlijk of ideologisch is.

Maar laten we eerlijk zijn: dit soort uitspraken zijn geen verdediging van de wetenschap. Het is een verdediging van gemakzucht. Van overzichtelijkheid. Van een wereldbeeld waarin alles netjes in hokjes past en afwijking gezien wordt als bedreiging.

De biologie is niet binair — dat is een cultureel script

Wie met droge ogen beweert dat er alleen mannen en vrouwen bestaan, negeert decennia aan biologische, medische en psychologische kennis. De menselijke werkelijkheid is complex. Intersekse-variaties zijn geen zeldzame afwijkingen, maar biologische realiteiten. En ook genderidentiteit is niet simpelweg “aanstellerij” of “mode”, maar diepgeworteld in iemands ervaring van zichzelf — met aantoonbare neurobiologische en sociale onderbouwingen.

Toch blijven velen zich vastklampen aan het binaire model. Waarom? Omdat het rust geeft. Omdat het bedreigend voelt als de werkelijkheid je dwingt je denkbeelden te herzien. En bovenal: omdat je je dan niet hoeft af te vragen of jouw veilige categorie misschien een constructie is.

Achter “gezond verstand” schuilt vaak angst

De mensen die het hardst roepen dat “het gezond verstand” zegt dat er maar twee geslachten zijn, blijken zelden bereid dat verstand open te stellen voor nieuwe inzichten. Wat ze verdedigen is geen waarheid, maar een comfortzone.

Ondertussen wordt er schade aangericht. Mensen die buiten de norm vallen, worden weggelachen, gediskwalificeerd of ronduit gedehumaniseerd. Niet omdat ze iets fout doen, maar omdat ze bestaan. Omdat ze niet passen in de fictie van helderheid die anderen koste wat kost willen behouden.

Tijd om volwassen te worden

Een volwassen samenleving zou deze werkelijkheid aankijken en zeggen: we zijn diverser dan we dachten — en dat is oké. Maar dat vraagt moed. Het vraagt dat we onzekerheid verdragen. Dat we leren leven met nuance, grijs, en variatie.

Als coach zie ik te vaak de schade die dit rigide denken aanricht. Mensen die zichzelf leren wantrouwen omdat ze niet passen. Mensen die jarenlang proberen zich aan te passen aan een verhaal dat nooit voor hen bedoeld was.

Het wordt tijd dat we stoppen met het vereenvoudigen van de werkelijkheid om ons eigen ongemak te verzachten. Niet elk lichaam is man of vrouw. Niet elke geest past in het hokje dat je er sociaal of religieus voor hebt getekend.

En dat is geen probleem. Dat is precies wat het betekent om mens te zijn.


vrije-wil.png?fit=848%2C838&ssl=1

De afgelopen eeuwen zijn bibliotheken volgeschreven over wat een mens is. Wereld overkoepelende religies zijn bedacht. Oorlogen uitgevochten. Wetenschappelijke en filosofische discussies over opgezet en af geserveerd. De laatste twintig jaar wordt er steeds meer met een biologisch blik gekeken.

Zelf geloof ik wel in een biologische benadering. Het enige wat me dan blijft verbazen is dat, bij de meesten, het uitgangspunt toch telkens weer de verschillende filosofische modellen van vroeger blijft. Vrije wil wel of niet, bewustzijn als los van on- of onderbewustzijn, bewustzijn als sturend mechanisme, etc. Alsof Freud niet eind jaren dertig aan paranoïde wanen door buitensporig cocaïne gebruik is overleden. Of komt het omdat wetenschappers ook films kijken? Immers, elke ‘serieuze’ film kent wel zijn psychoanalytisch momentje, toch?



4 september 2020 BlogNieuwsPublicaties

https://giphy.com/gifs/TLgbTyB800oaMclTJE

Eigenlijk is het jammer dat samenzweringstheorieën niet waar zijn. Hoe mooi zou het zijn als je alles ziet en begrijpt. Een verklaring voor alles in een overzichtelijk en helder kader. Nou ja, helder?! Maar vooral een echte vijand: de ‘ander’. Die alles van ‘ons’ wil afnemen en waar ‘wij’ tegen moeten vechten.

Waar komen die verhalen eigenlijk vandaan? Wie verzint die dingen? En waarom? Met welk doel? Daar moet toch iets achter zitten? Het is vast een organisatie die onze wereld wil destabiliseren…

Lees de hele column hier



14 augustus 2020 BlogNieuwsPublicaties

 

 

“Het was revolutionair wat we deden. Nog nooit was er data geregistreerd van meisjes tussen 7 en 11 jaar oud terwijl ze een taakje oplosten. Nog nooit was gemeten wat er waar in de hersenen gebeurt tijdens het oplossen van dat taakje. Nog nooit was het mogelijk geweest zóvéél data tegelijk te verzamelen en op te slaan.”

Lees hier de hele column


Beeld-Column.jpg?fit=1100%2C750&ssl=1

‘Hoezo is het nieuwe werken online?!’ Paul de Bruijn vraagt zich af of het nieuwe online thuiswerken nu wel zo geweldig is.

Sinds de corona-lockdown worden we overspoeld met berichtgeving hoe geweldig het nieuwe thuiswerken wel niet is. Maar is dat allemaal wel zo? Ter relativering: het percentage mensen dat überhaupt thuis kan werken is veel minder groot dan we denken. Productiepersoneel, vrachtwagenchauffeurs, zorgpersoneel, groenwerkers, vuilnisophalers, chirurgen, artiesten, fysiotherapeuten, winkelpersoneel, psychologen…

Natuurlijk is er een groep die prima met online therapie uit de voeten kan. Net zoals er mensen zijn die het prima vinden om thuis te werken en de autonomie die daar bij hoort. Maar er is een grote groep die dat zelfstandig niet georganiseerd krijgt. Die hebben ons nodig. In het echt! Die groep is groter dan we denken, behalve wanneer we de hypes geloven die ons een gouden science-fiction-achtige wereld beloven.

Laten we daarom alert zijn. Immers, de zorgverzekeraars grijpen dit allemaal aan om ons nog meer online therapie door de strot te duwen. Laten we daar met zijn allen voor gaan liggen!!

De hele column kun je hier op de site van de GGZ lezen.



12 september 2014 NieuwsPublicaties

Al decennia doen neurowetenschappers en psychologen onderzoek naar het aan- en afleren van angsten. Waarom worden angsten veel makkelijker aangeleerd dan afgeleerd?

Uit onderzoek blijkt dat angst die eenmaal is aangeleerd gegrift staat in ons geheugen. Functioneel aan dit leerprincipe is dat het de kans verkleint dat we opnieuw in gevaar komen. Wanneer de angst echter ongegrond of buitensporig is, dan is dit leerprincipe niet meer zo functioneel.

Aangeleerde angsten kunnen ook weer worden afgeleerd, maar eenvoudig is dat niet. Een angst dooft uit als een persoon herhaaldelijk wordt blootgesteld aan de situatie waar hij bang voor is, maar het gevreesde gevaar uitblijft.

Lees hier het hele artikel van Merel Kindt, NRC


Contact

Telefoonnummer: 072 – 5124883
E-mail: info@promind.nl
LinkedIn: ProMind


Nieuws

Het laatste nieuws
NIEUWS

Copyright by Promind 2025. All rights reserved.

Designed by ASK-Solutions