In het een artikel van het NRC (1 maart 2014) schrijft Monique Snoeijen over haar 17-jarige dochter die net voor de start van haar eindexamen ‘uit de kast kwam’. Ze is anders, ze wil niet per se uitblinken, naar een universiteit en altijd maar op haar tenen moeten lopen om de strijd aan te gaan met haar leeftijdsgenoten. Haar vrienden hebben allemaal grootste plannen. Studeren in het buitenland, workshops, talen leren en excelleren. Monique’s dochter moet hier niet aan denken. Zij wil op haar zeventiende nog niet uitblinken, ze wil eerst genieten van het leven. De schrijfster kan zich goed vinden in de gedachtegang van haar dochter.

Jeroen van Baar, de schrijver van het boek De prestatiegeneratie, hekelt zichzelf en de generatie waarvan hij deelt uitmaakt: “jonge high potentials die in een ratrace zijn verwikkeld met leeftijdgenoten”. Hij omschrijft zichzelf als iemand die niet te lang in bed mag blijven liggen omdat de wereld hem anders links en rechts voorbij schiet. Hij kan naar eigen zeggen iets niet ‘een beetje doen’, maar moet uitblinken in alles wat hij doet.

Hij beschrijft de prestatiegeneratie als: twintigers die nooit gelukkig zullen zijn, omdat zij constant denken hun CV te moeten uitbreiden. Een betere studie volgen, nog een interessante stage, een betere bestuursfunctie of nog exotischer vrijwilligerswerk doen. In zijn optiek vindt twee derde van de twintigers zichzelf ‘een heel bijzonder persoon’. In werkelijkheid zal een groot aantal van hen voor een hongerloontje ergens aan het werk zijn.

Kortom: excelleren is niet voor iedereen weggelegd en is een bewuste keuze, net zoals middelmatigheid en daar is niks mis mee!

Bron: NRC